Als lieve honden oud worden

Als iemand vraagt waarom ik honden heb, is dat geen domme maar wel een hele rare vraag voor mij. Is er een leuk, vol leven mogelijk zonder hond(en) om je heen? Duidelijk dat dit voor mij een retorische vraag is. Dat is makkelijk. Maar wat als ze ouder worden?

Onvermijdelijke dag

Moeilijker wordt het als die lieve honden almaar ouder worden en je hun einde ziet naderen. Tegenwoordig is de medische wetenschap in staat ze heel lang bij je te houden. Maar vaak komt toch die onvermijdelijke vraag. De dag dat je als eigenaar de beslissing moet nemen over het leven (of niet) van je liefste lieveling. En dat is en blijft super kl#te. Want die vraag beantwoord ik niet snel en zeker niet simpel.

Gezegend

Ik schrijf dit niet zonder reden. Terwijl ik mijn verdriet (inclusief het verdriet dat zeer waarschijnlijk nog komen gaat) onder woorden probeer te brengen, liggen er drie scheten van honden om me heen. Ik besef me hoe gezegend ik ben. Met Nyani van 4, Pebbles van 6 en Jazz van bijna 8 jaar.

Ouwe loebes

Jazz is een Duitse dog, onze enige hond met stamboom en al. Een zogenoemde ‘harlekijn’ dog met zwarte, grijze en witte vlekken over zijn hele lijf. Ruim 75 kilo in zijn goede jaren. Maar zijn einde nadert. Duitse doggen worden volgens de boeken maximaal 8 jaar en dat is onze Jazz op drie maanden na. Eigenlijk is dit het enige nadeel van dit ras.

En je kunt aan onze kanjer zien dat hij (snel) oud en zwak wordt. We kunnen zijn gewicht niet meer op peil houden, hij lijkt af en toe een beroerte te hebben en kan nog maar moeilijk liggen.

Bij de dag leven

Maar ik ben nog niet toe aan de onvermijdelijke vraag: was dit het dan? Nee, daar wil ik nog niet van horen! En dus krijgt onze Jazz extra dikke kussens om op te liggen, extra energierijk voer en een pijnstiller op zijn tijd. En zo kijken we het per dag aan. Want de kwaliteit van leven staat voorop. Het arme dier is me te lief om te laten lijden. Als dat gebeurt, wordt het toch tijd voor de beslissing. Zo lang Jazz echter nog geniet van zijn vriendjes, van lekker eten en van ons, laat ik mezelf de vraag niet beantwoorden.

Carpe diem

Komt die dag wel, dan hoort het bij mijn verantwoordelijkheid richting hem om die ook te nemen. En daarna mijn hart uit te huilen om deze goede vriend die uit ons leven verdwijnt. Sta me bij. Vandaag alle hondjes nog maar eens extra knuffelen en verwennen. Je weet ten slotte nooit hoe lang je nog van ze mag genieten. Carpe diem, pluk de dag. Elke dag! 

Natascha Snelder
ZaZoe Xperience
Persoonlijk, onvergetelijk en avontuurlijk