Ou tannie met die ou goue bakkie

Het lijkt wel een scene uit een actiefilm: Ou tannie met die ou goue bakkie

Je had me moeten zien afgelopen woensdag. Middenin het safaristadje Hoedspruit en in de brandende zon rij ik een bestelbusje van RAM Koeriers klem. Met gierende banden en, hebbes, ze kunnen geen kant op. Onze oude Isuzu bakkie (pick-up auto) staat pal voor hun bus en achter hun bus is een rij geparkeerde, dure auto’s. De mannen in de bus zijn op hun hoede. En terecht! Ik loop snel naar de bestuurderskant en mijn intenties zijn duidelijk. Zie ik daar paniek in hun ogen?

“Hello, I am Natascha Snelder and I think you have a package for me? Do you have that name on your list and my package in the back, please?”

Big smiles! (en zie ik daar oprechte opluchting in hun ogen?) Dat geeft mij hoop op mijn pakket!

“Yes ma’am, we hebben uw pakket aan een zekere Mark of zo gegeven, op weg hier naar Hoedspruit. Hij zei dat hij jullie wel kende…” 😡 Zij helemaal happy met zichzelf en laten me zelfs zien dat ze dit netjes in hun trackingsysteem hebben gezet. Nog een keer die grote glimlachen. Verder geen contactgegevens van die Mark, niks nie. Stoom uit mijn oren maar de mannen vinden het helemaal top geregeld. Snappen niet waarom ik ter plekke bijna tegen de grond kwak.

En zo gaat de film verder. Ondanks het slimme vastrijden van de koeriers, heb ik nog steeds mijn pakket niet in handen.  En dat pakket is serieus geld waard. Ik haal diep adem. Een paar keer eigenlijk. Je zou denken dat een waardevol pakje alleen wordt overhandigd aan de persoon op het label, die zich identificeert en tekent voor ontvangst. Niet dus. Maar oké, (nog) niet stressen. Eerst maar eens wat telefoontjes plegen. En warempel, het pakket is supernetjes afgeleverd bij de ingangspoort van ons nieuwe thuis. De portier belooft me plechtig, heel plechtig, dat hij het aan niemand anders mee zal geven dan mij; “die ou tannie in die ou golden bakkie nè?”

En voor deze ene keer ben ik zowaar blij met de titel van ‘oude tante in oude auto’. Vooral als ik na 2 uur stressen dan toch het pakket in handen heb. Met excuses voor mij enigszins verhitte voorkomen bedank ik dan ook de portier: ‘ja, hierdie tannie is heeltemal happy.’ En weer grote glimlachen, dit keer ook bij mij!

The end.